Αποσυμπίεση-Σπονδυλοδεσία

Αποσυμπίεση:

Τα συχνότερα αίτια συμπίεσης του νευρικού ιστού, πρόσθια  προέρχονται από το μεσοσπονδύλιο δίσκο που μετά από βλάβη τμήμα αυτού εισέρχεται στο νωτιαίο σωλήνα ή ακόμα από μεγάλα οστεόφυτα από το σώμα του σπονδύλου ή από ολίσθηση σπονδύλου.

Στα πλάγια και πίσω η πίεση μπορεί να προέλθει στη περιοχή του τρήματος από δίσκο, οστεόφυτα, από τους υπερτροφικούς θυλάκους των αρθρώσεων ή τους συνδέσμους της περιοχής.   

Ακόμα πίεση σε ρίζες μπορεί να προέλθει από μεγάλες φλέβες εντός του σωλήνα. Διάφοροι άλλοι παράγοντες είναι οι φλεγμονές τα αποστήματα, οι κύστεις,  όγκοι κλπ.     Όπως εύκολα είναι κατανοητό οι πιέσεις αυτές αποτελούν μηχανικό πρόβλημα που σημαίνει ότι δεν υπάρχει μηχανισμός του οργανισμού να τις εξουδετερώσει, γι’ αυτό αρκετές είναι οι περιπτώσεις που απαιτείται χειρουργική αντιμετώπιση (αποσυμπίεση).

Η αποσυμπίεση επιτυγχάνεται αφαιρώντας τα διάφορα μόρια που πιέζουν το νευρικό ιστό. Αυτό επιτυγχάνεται με δισκεκτομή, αφαίρεση των πίσω στοιχείων των σπονδύλων (του πετάλου = Πεταλεκτομή), με διάταση για να διευρυνθούν τα τρήματα, με αφαίρεση ενός ή περισσότερων σπονδύλων (σωματεκτομή και σπονδυλεκτομή) κλπ.

Σπονδυλοδεσία:

Είναι το δέσιμο δύο ή περισσοτέρων σπονδύλων μεταξύ τους που συμπεριφέρονται σαν ένα ενιαίο σύστημα. Κατά κανόνα καταργείται η κίνηση μεταξύ τους. Η σπονδυλοδεσία εφαρμόζεται όπου παρατηρείται αστάθεια της σπονδυλικής στήλης.

Γνωρίζουμε ότι η αστάθεια στη ΣΣ παράγει πόνο που είναι το κύριο και προεξάρχον σύμπτωμα. Οι χειρουργικές επεμβάσεις δυνατό να δημιουργήσουν την ιατρογενή αστάθεια από διάφορα αίτια που συμμέτοχος και συνυπεύθυνος είναι και ο χειρουργός, γι’ αυτό ονομάζεται ιατρογενής ή μετεγχειρητική.

Συνήθεις παθήσεις που απαιτείται σπονδυλοδεσία είναι: Σπονδυλική στένωση λόγω αφαίρεσης στηρικτικών στοιχείων της ΣΣ (ευρεία πεταλεκτομή, αφαίρεση κύστεων, όγκων κλπ.), μετά από αυχενική δισκεκτομή, κάταγμα ασταθές της ΣΣ, φλεγμονές και όγκοι, σπονδυλολίσθηση, σκολίωση και κύφωση, έντονη σπονδυλοδισκαρθροπάθεια κλπ.

Παλαιότερα η σπονδυλοδεσία επιχειρείτο μόνο με οστικά μοσχεύματα που έπαιρνε ο χειρουργός από τον ίδιο τον ασθενή, αργότερα χρησιμοποιήθηκαν τα διάφορα υλικά σπονδυλοδεσίας που υποβοηθούν τη συγκράτηση και το αποτέλεσμα είναι πολύ καλύτερο και η ψευθάρθρωση δεν αποτελεί σήμερα συχνή επιπλοκή όπως παλαιότερα.

Το σημαντικότερο βοήθημα σήμερα για τη σπονδυλοδεσία είναι τα υλικά συγκράτησης και σπουδαιότερα όλων τα διαυχενικά υλικά (συνδυασμός βιδών και ράβδων) που πρώτο-χρησιμοποιήθηκαν στη Ελλάδα από τον υπογράφοντα κ. Κ. Ζαχαρίου, το 1989.  Έκτοτε η μέθοδος έμεινε η ίδια τα διάφορα υλικά συνεχώς εξελίσσονται. Προστίθενται και ορισμένες φορές μεσοσπονδύλια εμφυτεύματα για μεγαλύτερη σταθερότητα του συστήματος.